من اعتقاد دارم که خدای بزرگ انسان را به اندازه درد و رنجی که در راه خدا تحمل کرده است، پاداش می­دهد و ارزش هر انسانی به اندازه درد و رنجی است که در این راه تحمل کرده است. و می­بینیم که مردان خدا بیش از هر کس در زندگی خود گرفتار بلا و رنج و درد شده­اند. علیِ بزرگ را بنگرید که خدای درد است که گویی بند بند وجودش با درد و رنج جوش خورده است. حسین را نظاره کنید که در دریایی از درد و شکنجه فرو رفت که نظیر آن در عالم دیده نشده است و زینب کبری را ببینید که با درد و رنج اُنس گرفته است.

درد، دل آدمی را بیدار می­کند، روح را صفا می­دهد، غرور و خود­خواهی را نابود می­کند، نخوت و فراموشی را از بین می­برد، انسان را متوجه وجود خود می­کند.

(نیایشی از شهید دکتر مصطفی چمران)

نقطه دایره توحید و ساقی کوثر تجرید، علی(ع) فرمود: «أنا صراط الله المستقیم و عروته الوثقی التی لا انفصام لها؛(1) منم صراط مستقیم حق و دستگیره محکم او که هیچ جدایی برای آن نیست». رسول ختمی مرتبت(ص) که قافله سالار سلسلهء انبیا بر صراط مستقیم بود، بهترین و والاترین کسی است که عارفانه و عاشقانه بر این صراط حنیف راه پیمود: «إنک لمن المرسلین علی صراطٍ مستقیم؛(2) همانا ای پیامبر! تو از فرستاده شدگانی که بر صراط مستقیم قرار داری».

نویسنده: مهدی رضوانی پور

شگفت انگیزترین و اسرارآمیزترین سفر بشری، معراج رسول خدا(ص) است که پس از بعثت و قبل از هجرت، در شب 17 و یا 21 ماه مبارک رمضان و بنابر قولی در ماه ربیع الاول، واقع شد؛ سیر و سفری که با براق عشق رحیمی از کنار حرم امن آغاز گردید و به مقام «قاب قوسین او ادنی»(1) در آسمان هفتم منتهی شد و پیامبر اکرم(ص) که از قید زمان و مکان رها گشته بود، تمامی حقایق عالم وجود و رازهای نهایی و معارف نامتناهی را از ازل تا به ابد در آیینه قلبش جلوه گر دید و به بالاترین جایگاه شرافت و کمال بار یافت و خیرات و برکات عظیمی را برای جهان بشریت به ارمغان آورد. این سفر معنوی شامل دو مرحله اساسی بود: